Chapter 1.

Siedziałam w jego eleganckim samochodzie całkowicie zestresowana. Nie wiedziałam co

mam robić, czy w ogóle mogę się ruszyć. Ten koleś przerażał mnie. Na dodatek pewnie teraz wywiezie mnie gdzieś daleko do lasu, zgwałci, zabije i zakopie. Bałam się nawet na niego spojrzeć. Nie wiedziałam o nim nic. Nawet jak ma na imię. Nic mi nie powiedział. W ogóle, nie odzywał się od początku, a jedziemy od dobrych 10 minut. Nawet nie wiem gdzie jesteśmy, okolica była mi całkowicie nieznana.
- Jak masz na imię? - moje przemyślenia przerwał jego niski głos. Wtedy odważyłam się spojrzeć na niego. Jego wzrok skupiony był na drodze, nawet na mnie nie popatrzył. Może to nawet lepiej. Nie mogłam wydać z siebie żadnego dźwięku, zamurowało mnie.
- Mam powtórzyć? - niecierpliwił się, wtedy dopiero przeniósł swój wzrok na mnie. Jego oczy... były takie magiczne. Kocie oczy. Mam słabość do chłopaków z zielonymi oczami, ale on mnie przeraża, on w ogóle jest wyjątkiem.
- Jade - powiedziałam cicho, odwracając wzrok. Wpatrywałam się w krajobraz za oknem, kompletnie nie wiedziałam gdzie jestem.
- Piękne imię, dla pięknej dziewczyny - co? To ty nie chcesz mnie zgwałcić? No, w sumie, pewnie chce mnie zmylić, a potem zaciągnąć gdzieś. Takim ludziom nie można ufać.
- A ty? - zebrałam się na odwagę i zapytałam go o to. Uśmiechnął się delikatnie, nadal skupiając całą swoją uwagę na drodze.
- Jestem Harry - pokiwałam głową i ponownie odwróciłam wzrok. Przez resztę podróży każdy był cicho. W końcu dojechaliśmy pod jakiś dom. Można było zgadywać, że to jego. Ale taki wielki? Skąd on wziął na to pieniądze? Po jego wyglądzie można uważać, że pali papierosy i zapewne też bierze narkotyki. To pewnie dlatego ma tyle pieniędzy, sprzedaje je.
Brunet obszedł cały samochód i otworzył mi drzwi. Wyciągnął do mnie rękę uśmiechając się. Byłam kompletnie zaskoczona i zdezorientowana.
- Gdzie jesteśmy? - zapytałam przyglądając się wielkiej posesji. Byłam pod wrażeniem, dom był naprawdę wielki.
- Jesteśmy u mnie w domu - wzięłam moją torbę i po prostu przeszłam jak najdalej od niego przyglądając się całej okolicy. To osiedle, musiało być chyba najbogatsze z całego Londynu, bo każdy dom był taki.
- Po co mnie tutaj przywiozłeś? - moja odwaga mnie zaskakiwała. Odwróciłam się od niego, podskoczyłam ze strachu, stał zaraz za moimi plecami. Jak mogłam go nie wyczuć? Dobry jest.
- Wkrótce się dowiesz, kochanie - przeszedł mnie dreszcz jak wypowiedział to ostatnie słowo - a teraz chodź, zobaczysz jak jest w środku i zobaczysz swój pokój.
Co kurwa? Swój pokój? Że niby co? Jak? Co ty ode mnie człowieku chcesz? Wiesz co, i tak najlepiej, by chyba było gdybyś mnie już dawno zabił, nie musiałabym tak cierpieć.
Chłopak poprowadził mnie w stronę drzwi, weszłam pierwsza i od razu zobaczyłam ogromną przestrzeń. Ten dom zdecydowanie nie pasował do niego.
- Rozgość się - powiedział. Coraz bardziej nie rozumiałam tego chłopaka. Był zagadką. Zostawiłam swoją torbę w przedpokoju i poszłam za nim. Wszędzie rozglądałam się, oglądałam. Byłam cicho, nie chciałam się odzywać. Bałam się, że coś źle powiem i on mi coś zrobi.
- Chcesz się czegoś napić? - usłyszałam jego głos z kuchni, która połączona była z salonem. Patrzył na mnie, stał na środku pomieszczenia. Zaprzeczyłam ruchem głowy i powróciłam do oglądania obrazów i przeróżnych ozdób znajdujących się w salonie.
- Chodź tutaj - usłyszałam jego głos, odwróciłam się i po prostu poszłam do kuchni, nie chciałam na razie mu się sprzeciwiać. Patrzył na mnie tymi swoimi przerażającymi tęczówkami. Skinął głową, bym usiadła przy stole, który stał w rogu pomieszczenia, wcześniej nawet go nie zauważyłam. Zajęłam jedno miejsce, a on usiadł naprzeciwko mnie.
- Chyba czas ci coś wyjaśnić - patrzył mi prosto w oczy. Westchnął głośno odwracając swój wzrok.
- To powiesz mi dlaczego akurat ja? Przecież nic ci nie zrobiłam - powiedziałam cicho.
- Tak. Ty mi nic nie zrobiłaś, ale twój ojciec tak - zmroziło mnie. Co? Mój ojciec? Co on zrobił? Czemu ja teraz muszę za to płacić?
- Co on zrobił? - zapytałam, chciałam wiedzieć jak najwięcej.
- Twój ojciec perfidnie mnie oszukał i okradł - powiedział z jadem, gdyby można było zabijać wzrokiem, chyba już dawno leżałabym pod stołem. - I właśnie teraz chcę się zemścić. Chcę odebrać mu to co kocha, będzie błagał mnie, bym przestał.
- Dlaczego mścisz się na mnie? - zapytałam.
- Bo tylko na tobie mogę. Nie ma nikogo innego.
- Kiedy mnie stąd wypuścisz?
- Nigdy.


-----------------------------------------------------------------------------
No to mamy rozdział 1 :)
Mam nadzieję, że opowiadanie się Wam spodoba, piszcie w komentarzach!
Do następnego :*